باز هم عطر گلهای تنهایی به مشامم رسید و

قاصد کهای سپید از من دور شدند

و به سرزمینی کوچ کردند که گلهای باغش بوی تنهای ندهند .
دلواپسی در وجودم

رخنه کرده و در دلم محبوس شده ، می دانی ،

دلواپسی حس غریبی است که قلب پر

درد را پژمرده می کند .
می خواهم با سایه تنهایی در خیابان قلبم قدم بزنم و پیاده رو

خیالم رو با اشک چشمانم خیس کنم

و از لابه لای احساس قلبم تو را بخوانم و بگویم
دلواپسم . دلواپس تو ...
برای دید نت که بیایی و ضرباهنگ دلم را آرام تر کنی

و با یک نگاه شمع وجودم را

روشن کنی .

بیایی و با یک تبسم امید خفته در قلبم را بیدار سازی و سیاهی زندگی ام

را با سپیدی قد مهایت روشن کنی.

باور کن در دیدار آینه هم خیال تو ، از سیاهی چشمانم

سو سو می زند.
باز هم امیدوارم به خاطر اشکهای زلالی که به دور از کینه مهمان گونه

هایم شده مرا دریابی...

با این حس غریبانه دلم ک

تا اوج تا بی نهایت
دلواپس توست
دلواپس تو...